به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، آیت الله کریمی جهرمی از اساتید حوزه علمیه قم به مناسبت شهادت حضرت صدیقه طاهره(س)، یادداشتی با عنوان «ظلم بر چهره ملکوتی فاطمه (س) » منتشر کرد.
متن یادداشت به این شرح است؛
فضایل، مناقب و ظلم‌هایی که بر حضرت زهرا (س) شده در کلمات ائمه معصومین(ع) فراوان ذکر شده است. از جمله، روایاتی از امام هشتم حضرت رضا (ع) در این باره وارد شده و نکات جالب و ارزشمندی درباره فاطمه طاهره(س) از آن امام همام (ع) به دست ما رسیده است که در این یادداشت مختصر به دو روایت اشاره خواهیم کرد.
* چهره ملکوتی
اول: شیخ صدوق(ره) نقل می‌کند که حضرت رضا(ع) در ضمن یک حدیث طولانی فرموده اند: «کانت فاطِمَةُ عَلَیها السَّلام إِذَا طَلَعَ هِلال شهر رَمَضان یغلب نُورها الهلال ویخفی فَإِذَا غابَتْ عَنهُ ظهر» (فضائل شهر رمضان وبحار الانوار، ج ۴۳، ص۵۶.) یعنی فاطمه همواره چنین بود که چون هلال ماه رمضان طلوع می‌کرد، نور او بر نور هلال غالب می‌آمد و در نتیجه، هلال ناپدید می‌گشت؛ امّا هنگامی که فاطمه غایب می‌شد، هلال ماه مبارک آشکار می‌گردید. به راستی چه امر شگفت انگیز و فوق العاده ای است؛ زیرا صورت‌های زیبا و نورانی را بسیار دیده ایم و درباره آنها زیاد شنیده ایم؛ امّا غلبه کردن نورانیت چهره یک انسان بر هلال و پنهان نمودن آن از دیدگان و ظهور هلال هنگام پنهان شدن آن انسان بزرگ و عالی‌قدر مطلب تازه ای است که درباره حضرت زهرای مرضیه (س) می‌شنویم آن هم از زبان یک امام معصوم که دور از خطا و گزافه گویی در سخن و مدح و ستایش است.
به یقین این یک نورانیت الهی و امری آسمانی است که با معیارهای ظاهری قابل درک نیست. خصوصیت هلال ماه رمضان و ذکر ویژه آن ممکن است از این جهت باشد که مردم برای رؤیت هلال رمضان - که مبشر ورود ماه تازه با برنامه‌های ویژه واجبات و محرّمات مخصوص است - اهتمام دارند و برای دیدن آن روی می آورند و قهراً بر اثر ازدحام جمعیت، توجه فراوان و دید عمیق و پیگیرانه می‌توانند آن را به زودی ببینند.
اکنون با همه این خصوصیات و به رغم این که بر حسب جریان طبیعی باید به سرعت آن را بنگرند؛ امّا با وجود ظاهر شدن فاطمه نور هلال ناپدید می‌گردید تا زمانی که آن بانوی نورانی و آسمانی‌رخ، چهره در حجاب غیاب برد و در این هنگام ماه ظاهر شده و قابل رؤیت ناظران گردد.
* مظلومه‌ی عالم
دوم: سید بن طاووس ره نقل می‌کند مردی از اولاد برامکه خدمت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) عرضه داشت: نظر شما دربارۀ غاصبان خلافت چیست؟ حضرت فرمود: سُبحانَ الله وَالْحَمدُ لِلّه و لا إلهَ إلّا الله والله أکبر.
پرسش‌کننده اصرار ورزید که حضرت پاسخ بدهند؛ از این رو حضرت رضا(ع) در جواب فرمود: «کانت لنا أم صالِحَة ماتَتْ وَهِیَ عَلیهِما ساخطةً وَلَمْ یاتنا بعد موتها خَبَرٌ أَنها رَضِیَتْ عَنهُما!»(الطرائف، ص ۲۵۲) یعنی برای ما مادری شایسته و بزرگوار بود و از دنیا رفت در حالی که از آنها خشمگین بود و بعد از وفات ایشان هم خبری به ما نرسیده که آن حضرت از آنان راضی شده باشد.
این نقل، بسیار ارزنده، قابل توجه و در خور اعتماد است. اوّلاً از پاسخ نخست امام رضا(ع) به خوبی برداشت می‌شود که ایشان در مقام طفره رفتن از جواب بوده‌اند و شاید شرایطی بوده که نمی‌خواستند به سرعت پاسخ بدهند و چه بسا پاسخی که می دادند و بالاخره هم چنین کردند خوش‌آیند حاضران نبوده و اگر بنا بر این باشد که مطلب آن چنان که هست پاسخ داده نشود؛ پس همان بهتر که انسان با ادای ذکر و وردی خود را از بند جواب رها کند.
از دیدگاه ما جواب اوّل به نوعی اظهار مظلومیت حضرت زهرای طاهره(س) است که بعد از سالیان سال هنوز نمی‌توان مظلومیت او را بیان کرد؛ چون بیان ظلم آنها، بیان مظلومیت فاطمه(س) بود.
امّا اصرار پرسشگر موجب شد حضرت رضا(ع) پرده از سرّی نهانی بردارد و از مقام بلند رتبه رفیع و شأن والای حضرت زهرا (س) و جنایت ظالمان به او سخن بگویند.
* شایسته‌ترین مادر
به راستی این جمله مبارک چقدر جالب است «کانَتْ لَنا أُمُّ صَالِحَةٌ». تمام این مطالب در کلمه «صالحه» نهفته است. برای ما مادری شایسته، اهل صلاح، مظهر ایمان و تقوا و تجسّم پاکی بود.
این کلمه، مفاخره آمیز است و گویا حجّت بالغه الهی حضرت رضا (ع) به داشتن چنین مادری و از این که از فرزندان او هستند با بیان این جمله، احساس افتخار و شرف می‌کنند. سپس در ادامه می فرمایند: مادر بزرگوار ما از دنیا رفت در حالی که هنگام وفات از آن دو نفر خاص، ناراحت و غضبناک بود و بعد از وفات آن مکرّمه خبری به ما نرسیده که از آن دو راضی شده باشد.
این بهترین احتجاج و کوبنده ترین استدلال است که خشم و غضب حضرت زهرا (س) بر آنها، از مسلّمات است و بر این حالت از دنیا رفتند؛ پس اکنون هم مورد غضب و نفرین آن بانوی مکرّمه بهشتی هستند و این جمله حاکی از منتهای ظلم بر سیده عالمیان است؛ چنان که حاکی از نهایت مظلومیت حضرت زهرای طاهره (س) است که این چنین غضب‌آلود از دنیا رفتند.
۳۱۳/۱۷
